Hout brengt me dicht bij de natuur. Het is fijngevoelig, zacht en vertrouwd. In elke nerf en vezel voel ik verbondenheid met wat groeit en leeft. Aluminiumcement daarentegen heeft een harde, krachtige aanwezigheid, maar juist daarin kan ik ook tederheid zoeken. Het materiaal dwingt tot balans tussen kracht en kwetsbaarheid. Papierpulp is weerbarstig: het weigert zich te laten sturen, het worstelt terug. Maar in dat proces van kneden, drogen en zoeken ontstaat de vorm die het moet zijn.

In mijn werk gaat het niet om beheersen, maar om een dialoog. Tussen mens en materiaal, tussen vorm en ruimte, tussen het vluchtige moment van maken en de blijvende aanwezigheid van het object.

Mijn beelden nodigen uit om te vertragen, te kijken, te voelen. Ze zijn geen vastgelegde verhalen, maar ontmoetingen waarin de kijker zelf deelgenoot wordt.